Suchergebnisse

Enclaves of poverty are spaces of social stigmatization that can foster exclusion as well as enhance the impression of it. At the same time, they are milieus in the lives of specific human beings who co-inhabit and co-create these spaces; they are a home base – a place of safety, one that is the source of satisfaction and identification. The circumstances constituting and distinguishing these specific ecosystems were the inspirations for research conducted in 2014–2016 in enclaves of poverty – located in two large cities and in rural areas in Poland – to identify the ways of valuing and mental mapping performed by people living there. Based on the results of the author's research, the article discusses three complementary issues covering the ways of identifying a space, identifying with a place and place identity. It focuses on the cognitive and practical value of such findings, which go beyond simplified and generalized thinking about enclaves of poverty, revealing the potentials of various neighbourhoods and the complexity of people's connections with a place.

The article's subject occupies a place in research on the actor-centred sociology of childhood. Its objective is to discuss the social understandings of children that emerge from the social practices of childhood and is based on a research study carried out with the participation of new parents in 2016–18. This article presents a proposal for the categorisation of these practices and the results of the analysis of understandings of children as social actors (re)produced in them. Analysis of the social understandings of children from the point of view of practices can provide a new perspective by revealing the complexity of human subjectivity and its performativity, opening new possibilities in the field of studies on children and their agency in everyday lives.

As a social, cultural, and legal construct, homelessness is a diverse state with inclusive and exclusive elements. It may be accepted or rejected by the person affected. The way the homeless see the world is conditioned by the multitude of ways in which they experience homelessness. The purpose of this paper is to discuss the relationship between the sense of being excluded and the spatial and social mobility of homeless persons. The author points out that whether the homeless see themselves and their life situation as being acceptable or unacceptable has an effect on their mental mapping of space. On the basis of her own research, the author shows the variety of 'worlds' through which homeless people move. She then demonstrates the complexity of the experience of homelessness and of growing accustomed to that state—all of which provides a better understanding of the idea of residence.

Artykuł zawiera wprowadzenie do założeń metodologicznych badań, których celem była identyfikacja map mentalnych zamieszkiwanej okolicy i zachowań terytorialnych osób doświadczających wykluczenia w różnych sferach życia. W tekście znalazły się także odniesienia do cząstkowych wyników badań, opracowanych na podstawie danych zebranych z wykorzystaniem poznawczej schematyzacji ścieżek, wspomaganej fotospacerem. Na tej podstawie wyróżniono typowe sposoby bycia w przestrzeni i doświadczania jej przez badanych. Autorki tekstu omawiają teoretyczne i metodologiczne implikacje sięgania po metody wizualne i mobilne w procesie wzbudzania i gromadzenia wiedzy o przestrzeni; na końcu – odwołując się do praktyki terenowej – wskazują na korzyści oraz ograniczenia w ich zastosowaniu.

This article is devoted to the problem of the structuring of groups living in housing settlements in large cities. Referring to the theory of social practices and the findings of empirical research, the authors show the importance of analyzing the everyday practices of housing settlements for a better understanding of the mechanisms of social production and reproduction of differences. In interpreting the research material, they show that at the level of the housing settlement and through analysis of what would seem to be ordinary activities — for instance, taking care of children, walking a dog, caring for green areas, parking, or guarding — people create, negotiate, and contest borders, reproducing and modifying more or less permanent socio-spatial arrangements. These arrangements, although they are described by the term "neighborhood," significantly depart from the understanding of "neighborhood" in the spirit of twentieth-century sociology — as an arrangement of relations and dependence between people resulting from their nearness of residence.

Artykuł podejmuje kwestię narzędzi teoretycznych w studiach nad współczesnymi wielkomiejskimi osiedlami. Wychodzimy od własnych doświadczeń stosowania w badaniach kategorii więzi sąsiedzkich i kapitału społecznego, wskazując na ich ograniczone możliwości opisywania i wyjaśniania procesów strukturyzacji na poziomie lokalnym. Następnie omawiamy potencjał teorii praktyk społecznych w badaniach nad osiedlami oraz prezentujemy sposób zaaplikowania tego ujęcia w badaniach terenowych prowadzonych przez nas w trzech miastach: Krakowie, Tychach i Lublinie w latach 2015–2017. Rezultaty przyjętej perspektywy pokazujemy na przykładzie dwóch praktyk społecznych, które określamy jako parkingowanie i praktyki troski. Pierwsza wynika przede wszystkim z trudnych lub niemożliwych do pogodzenia interesów wykorzystywania przestrzeni osiedlowej. Praktyki troski zakorzenione są w strukturach emocji i przekonań praktykujących. Wykorzystanie w badaniach teorii praktyk doprowadziło nas między innymi do odkrycia, że poprzez parkowanie wytwarzają się trwałe wzory relacji o charakterze organizacyjnym, normatywnym i klasowo-warstwowym, które prowadzą do powstawania wspólnot parkowania w ramach osiedli. Z kolei praktyki troski, choć mniej widoczne, skutecznie wiążą praktykujących ze sobą i z otoczeniem, umożliwiając wymianę zasobów o nieekonomicznej wartości.